Een bekend kinderliedje vertelt over een persoon – vaak afgebeeld als een beer – die met een bootje naar Zuid-Laren probeerde te varen. Berend Botje verdwaalde hopeloos en kwam nooit meer terug.
Berend Botje ging uit varen
Met zijn scheepje naar Zuidlaren
De weg was recht, de weg was krom
Nooit kwam Berend Botje weerom
Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven
Waar is Berend Botje gebleven?
Hij is niet hier, hij is niet daar
Hij is naar Amerika.
Aangezien wij vernomen hadden dat er in de buurt van Zuidlaren hunebedden waren, vroegen wij ons af of de verdwijning van Berend Botje hiermee te maken kon hebben. Amerika zou dan een analogie kunnen zijn voor “heel ver weg”. Maar misschien was Berend Botje wel een kosmonaut, die bij een van de krachtplaatsen in een kosmisch gat verdwenen was. Water en oceaan zijn in veel mythologieën en tradities immers analogieën voor ruimte, kosmos.Vergezocht? Om daar achter te komen moesten we de betreffende grotestenenformaties aan een onderzoek gaan onderwerpen!
Wij stapten dus in de auto om naar Zuid-Laren te gaan. Het was een veeg teken dat wij op onze tocht daarnaartoe zoveel problemen moesten overwinnen.
De N43 van Emmen naar Assen was gedeeltelijk afgesloten, zonder dat er een alternatieve route werd aangeboden. We namen een andere afslag, in de hoop weer op het rechte pad te kunnen komen, maar na een paar kilometer werden we door Bram – onze navigator – gesommeerd de afslag te nemen. Hierdoor kwamen we weer op dezelfde afgesloten weg terug waarop we weer een andere afslag namen waarop Bram ons weer terug dezelfde afgesloten weg op wilde sturen, zodat we weer gedwogen zouden zijn de verkeerde afslag te nemen. Gelukkig konden we dit proces bijtijds stoppen, want anders hadden we rondjes moeten rijden totdat de benzine op was!
Even buiten Zuidlaren – in Midlaren om precies te zijn – verwees een vriendelijke boerin ons naar de vervallen boerderij verderop waar de grote stenen zouden staan. Na een stukje stapvoets rijden kwamen we het bordje tegen. Hunebedden.
Ingeklemd tussen de vervallen boerderij en een bewoonde boerderij stonden twee hunebedden. Een van de grotestenenformaties stond zo dicht tegen het vervallen pand aan, dat de staldeur nauwlijks verder dan een halve meter open kon.
En waarom hingen er frisgewassen theedoeken voor een van de raampjes? Discreet binnengluren leerde ons dat de keuken er bewoonbaarder uitzag dan die van mij op bepaalde momenten. Er stonden een stofzuiger, potten en pannen, en er lagen keurig opgevouwen vaatdoekjes op het aanrecht. Misschien dat het nog-net-niet ingestorte dak boven dit vertrek nog waterdicht was.
Er was echter geen enkel teken van een menselijke aanwezigheid, dus we voelden ons niet geremd in ons verdere onderzoek.
Bij de grote stenen stond een mooi groepje bomen in een cirkel. De energie in deze cirkel was erg hoog en sterk, maar ik ervaarde het als tamelijk drukkend. Dit zou echter ook te maken kunnen hebben met de anderhalve fles wijn die wij de avond daarvoor leeggedronken hadden.
De stenen zelf maakten een doodse indruk. Je kon duidelijk merken dat het stenen waren die nauwlijks bezocht werden. Je kan het vergelijken met een huis waarvan de bewoners allemaal al een tijdje geleden naar Amerika zijn verhuisd. Misschien komen ze ooit nog terug, misschien niet.
In het dorp kwamen we er later nog achter dat er een rondvaartbedrijf was dat Berend Botje heette. We zijn maar niet aangemonsterd.
Roelien